روضه بخوان برایِ کس و کارِ ما مِنا            افـتـاده از نَـفَــس دل و دلـدارِ ما مِـنـا

ده سال روضۀ عطش و سوختن بخوان            گودال و ازدحام و تنِ بی‌کفن، بخوان

افتاده زهـرِ کـیـنه به جانِ امـیرِ عشق            دل از مدیـنه پر زده تا کوفه و دمشق

این سوزِ تشنگیِ تو از جنسِ کربلاست            انگار پیشِ چشمِ تو سر رویِ نیزه‌هاست

انگار می‌بـَرند تو را دست بسـته و…            سنگـی رسیده و سرِ زینب شکـسته و

پـایِ بـرهـنـه دخــتـرِ دردانـه می‌رود            بالا بـلـنـدِ عـرش بـه ویـرانه مـی‌رود

یادِ غـروبِ بی کسی و شعـله‌ها کـنیـد            صحـنِ بقـیـع و سیـنـۀ ما کـربـلا کنید

مانـده تنِ حسیـنِ تو در گـودیِّ عـذاب            زینب کشانده شد به کجا؟ مجلسِ شراب

از چـوبِ خـیـزران و لبِ یارِ ما نگو            از اضـطـرابِ دخـتـرِ دلـدار مـا نـگـو

دیدی به چشمِ خود که حرم زار می‌زند            وقـتـی رقـیه سر رویِ دیـوار می‌زنـد

سـرما و طعـنـه‌ها و هجـوم کـنـایـه‌ها            رقـصـیـدنِ اهـالی شـام پـایِ نـیـزه‌هـا

آمـد طَبَـق که دق کـند آرامِ جـانِ شـاه            لکـنـت زبـان گـرفت تـمام خـرابـه، آه

آهِ رقــیـه دامـنِ مــحـراب را گــرفـت            خوابید و از دوچشمِ حرم خواب را گرفت

ای یــادگـارِ روضۀ تـنـهـایـیِ حـسیـن            یـادش به خـیـر؛ دخـترِ بابـایی حـسین

زد بر لب و دهن که پدر پیکر تو کو؟            ما نـدبه خـوانـده‌ایم بگـو دلبـرِ تو کو؟